Jak zrozumieć faceta?

Do tej pory na blogu pisałam głównie o kosmetykach, później pojawiły się też recenzje książek i obecnie oba te tematy rozkładają się mniej więcej równomiernie. Człowiek jednak nieustannie się rozwija, a wraz z nim ewoluują różne potrzeby. Nie inaczej jest w moim przypadku. Ostatnimi czasy poczułam, że tematyka kosmetyków trochę się zużyła, już nie czuję tego flow, które towarzyszyło mi na początku pisania recenzji szminek czy odżywek do włosów. Nie oznacza to, że kwestie urodowe całkowicie znikną z bloga, jednak ich obecność zostanie nieco ograniczona. Naprawdę muszę mieć natchnienie, by napisać jakąś recenzję kosmetyku. O wiele lepiej radzę sobie z książkami. Po zakończonej lekturze od razu pędzę do komputera, żeby podzielić się swoimi spostrzeżeniami nt. książki. Słowa praktycznie same układają się w zdania. Recenzja książki to w moim przypadku chwila, naprawdę nie mam najmniejszego problemu z jej przygotowaniem. Niestety, nie zawsze mogę poświęcić literaturze tyle czasu, ile bym chciała. Najważniejsze są bowiem dla mnie relacje międzyludzkie. Uwielbiam towarzystwo, gdy tylko mogę wyskoczyć z kimś na spacer, na piwo lub na basen, jestem za. Lubię ludzi, jeszcze bardziej lubię z nimi rozmawiać. W związku z tym postanowiłam poświęcić na blogu nieco miejsca relacjom międzyludzkim, zjawiskom socjologicznym itp., czyli dokładnie temu, z czym mamy do czynienia na co dzień. Życie nierzadko pisze najlepsze scenariusze, dlatego też warto im się trochę przyjrzeć. Mam nadzieję, że lifestyle nie sprawi, że uciekniecie z mojego bloga. Niemniej czuję, że poruszając się w tematyce kosmetycznej, po prostu się duszę. Jak powiedział mi kiedyś mądry człowiek: praca nie powinna być twoją pasją, bo pasja przestanie być pasją. Coś w tym niewątpliwie jest. Po dłuższym zastanowieniu muszę przyznać mu rację, bo odkąd w pracy piszę o kosmetykach, to w domu nie mam na to najmniejszej ochoty. Dlatego wybaczcie mi chwilową zmianę priorytetów. Pisanie o relacjach międzyludzkich sprawia mi przyjemność, dlatego też dzięki poszerzeniu tematyki możecie liczyć na częstsze posty:) Jak zrozumieć faceta? - to pierwszy tekst z cyklu lifestylowego. Mam nadzieję, że polubicie tę serię.

Źródło Pixabay

Jak zrozumieć faceta?

Do poruszenia tej kwestii na blogu skłoniły mnie obserwacje różnych mężczyzn z mojego otoczenia, w tym byłych, przyjaciół, kuzynów i znajomych. Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że my naprawdę pochodzimy z różnych planet. Nigdy nie mam problemów ze zrozumieniem zachowania kobiet – niezależnie od tego, ile mają lat, czym się zajmują, one zawsze postępują w sposób klarowny i jasny. Niemniej w przypadku mężczyzn różnice bywają dość spore i niepojęte. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich facetów, ale niektórzy naprawdę potrafią zaskoczyć i wprawić nas w osłupienie.

To nie moja liga, więcej się z nią nie umówię

Tak się złożyło, że w swoim życiu mam więcej znajomych płci męskiej, z niektórymi utrzymuję naprawdę bliski kontakt – zwierzamy się sobie i dyskutujemy przy piwie na różnorodne tematy. Wielu z nich, gdy się trochę napije, schodzi na relacje damsko-męskie. I tutaj pojawia się zagadka – moi męscy znajomi często opowiadają o zauroczeniu jakąś kobietą, po czym stwierdzają, że nie umówią się z nią, bo to nie ich liga. Sami siebie ustawiają w pozycji przegranych, ponieważ z góry zakładają, że są gorsi od koleżanki, która wpadła im w oko. Nawet jeśli jakimś cudem umówią się z nią na pierwszą randkę, a ta wypadnie dobrze, to na drugą już nie pójdą, bo stwierdzają, że to nie ich liga. Chyba naprawdę jestem inaczej skonstruowana od strony emocjonalnej, ponieważ gdy ktoś wpadnie mi w oko, to chcę go poznać. Jeśli uda mi się z nim umówić super, gdy spotkanie uznam za udane, to mam ochotę na kolejne. Krótko mówiąc, nie zastanawiam się, kto jest z jakiej ligi. Albo mi się mężczyzna podoba, albo nie. Jeśli coś idzie w dobrym kierunku, to nie zastanawiam się nad tym, co będzie dalej. To czas pokaże i naprawdę nie warto spinać się już na samym początku. Wielokrotnie doradzałam moim znajomym, że jeśli kobieta im się podoba, są już po pierwszej, udanej randce, to żeby zaproponowali kolejną, a nie z góry zakładali, że są na przegranej pozycji, bo ona może mieć każdego, więc szybko się nimi znudzi. Nie wiem, skąd w ludziach takie kompleksy. Jeśli kobieta jest zainteresowana i umawia się z facetem, to przecież nie robi tego dlatego, że w telewizji chwilowo nie puszczają jej ulubionego serialu i nie ma co ze sobą począć. Spotyka się, bo chce i ma on u niej szanse na rozwinięcie znajomości.

Strefa przyjaźni – czy ona szuka faceta czy przyjaciela?

To kolejny ciekawy wątek, który pojawia się nad ranem podczas spotkań z kumplami. Dopóki nie zaczęłam studiów na kierunku przyrodniczo-technicznym i w moim gronie znajomych nie zaroiło się od mężczyzn, w ogóle nie zdawałam sobie sprawy z niektórych zjawisk. Gdy obracałam się głównie w kobiecym środowisku, świat wydawał się prosty. Dopiero kumple uświadomili mi, że spotykając się z kobietą, można wpaść w strefę przyjaźni. Otóż, z mojego punktu widzenia kobieta, która od początku nie jest zainteresowana mężczyzną i jasno daje to do zrozumienia, podkreślając, że wyjdzie z nim tylko „po koleżeńsku”, nigdy nie zostanie jego partnerką. Natomiast kobieta, która daje zielone światło, sama inicjuje kontakt itp., to na 99% nie robi tego dlatego, że szuka kandydata na przyjaciela, z którym będzie mogła umówić się na pogaduchy w pubie. Jeśli już odzywamy się do mężczyzn w sytuacjach niezwiązanych z wykonywaną pracą, studiami czy wspólnymi znajomymi, to na pewno nie chodzi nam o kontekst koleżeński. Widząc faceta na ulicy, nie myślimy, że byłby z niego fajny kumpel, który doradziłby, co zrobić, gdy eks pisze nocami. Gdy inicjujemy z nim kontakt, to dlatego że po prostu nam się podoba.

Nie umówię się z nią od razu, będę bardziej atrakcyjny

To już jest naprawdę przerażający przypadek, który wielokrotnie przedyskutowałam z osobą, która wpadła w błędne koło. Pewien znajomy zakochał się w swojej koleżance z pracy, ona też wykazała nim zainteresowanie i to dość ewidentne. Mianowicie zaprosiła go na spotkanie, on odmówił raz, drugi i trzeci, bo stwierdził, że dzięki temu stanie się bardziej atrakcyjny. Gdy czwarte zaproszenie nie nadchodziło, zaczął się martwić i prosić o radę. Wtedy dopiero wziął sobie do serca moje słowa, że odmawiając jej kilkukrotnie, w myśl zasady: „nie umówię się z nią od razu, żeby nie pomyślała sobie, że mi zależy”, ostatecznie ją do siebie zraził. Nie myliłam się, ona naprawdę go sobie odpuściła, bo uznała, że on jest jawnie nią niezainteresowany. Na szczęście sytuację udało się uratować, znajomy musiał się jednak trochę nagimnastykować.

Niech bardziej pokaże mi swoje zainteresowanie. Nierealne oczekiwania mężczyzn

Choć trudno w to uwierzyć, dla niektórych mężczyzn jawnie wypowiedziane słowa: „chcę z tobą być” nie są równoznaczne z zainteresowaniem ich osobą. Kumpel powiedział mi, że ona musi się bardziej postarać. Bardziej, czyli jak? Co miałaby zrobić kobieta, żeby mężczyzna uznał ten prosty komunikat za jednoznaczny? Uklęknąć i mu się oświadczyć? A może zaśpiewać serenadę pod balkonem? Moim zdaniem na początku znajomości po prostu nie da się bardziej okazać zainteresowania.

Nie będę o nią walczył, bo to nie ma sensu, czyli jak faceci się poddają

Czasem znajomość znajdzie się na zakręcie przez drobne nieporozumienie, które można bardzo łatwo wyjaśnić. Niemniej mężczyzna, choć wciąż zależy mu na kobiecie, nie robi nic, bo nie będzie o nią walczył, bo przecież to nie ma sensu. W takich sytuacjach zawsze zakładałam, że facetowi rzeczywiście nie zależy, ale mój kumpel udowodnił, że czasem zdarzają się dość oryginalne przypadki. Nie mogę powiedzieć, że jemu nie zależało na dziewczynie, z którą się spotykał. Niemniej od głupiego nieporozumienia, które można było wyjaśnić słowami: „ja tylko żartowałem”, urwał się ich kontakt, a on nie robił nic, żeby go z powrotem nawiązać. Jak się później okazało, rzeczywiście wystarczył jeden SMS, w którym przyznał się do żartu i zaproponował spotkanie, a wszystko wróciło do dawnych, dobrych czasów. Nie należy się zatem zrażać i z góry zakładać, że się nie uda. Kobieta, której zależy na mężczyźnie, gdy sama zawiniła, na pewno zrobi wszystko, aby wyjaśnić sytuację. Nie będzie bowiem potrafiła poskromić tęsknoty za nim i będzie chciała się do niego jak najszybciej przytulić i pocałować. Siła, która do niego ciągnie, okaże się o wiele większa od tej, która każe jej trzymać fason i dla dobra ego nie przyznawać się do błędu. Dla kobiety ważniejsze jest bowiem szczęście, jakie czuje w jego ramionach od ego. Nawet jeśli to drugie trochę ucierpi, to pal licho, tęsknota jest dużo gorsza.

Nie wiem, jak ją przeprosić, czyli dlaczego mężczyźni nie przepraszają?

Czasem odnoszę wrażenie, że niektórzy mężczyźni to prawdziwi mistrzowie w utrudnianiu sobie życia. Nieważne, czy przedmiot sporu jest poważny czy błahy mężczyzna nie wie, jak przeprosić. Lęk przed przyznaniem się do błędu, nawet głupiego przejęzyczenia, zakładu z kumplami jest tak duży, że oni po prostu siedzą w domu i milczą. A w większości przypadków wystarczyłoby wybrać numer i umówić się na spotkanie. Podczas niego ewentualne wyjaśnienia popłyną już naturalnie. Gdy opadną emocje, dużo łatwiej jest zrozumieć, że ktoś się przejęzyczył i nie ma go co łapać za słówka. Dużo łatwiej też zapomnieć o dziwacznym zakładzie z kumplami. A gdy sprawa jest poważniejszego kalibru, po prostu należy wyznać prawdę i powiedzieć na koniec: „przepraszam”. Łatwiej wybaczyć dziwną akcję niż fakt, że facet po sporze dotyczącym tak naprawdę pierdoły milknie na długie tygodnie. Z moich obserwacji wynika, że przeprosiny nie są mocną stroną mężczyzn, bo dla nich stanowią powód do wstydu. Faceci nie widzą w nim gestu wymagającego odwagi, lecz oznakę słabości. Tymczasem mężczyzna, którego przewinienie nie jest monstrualnych rozmiarów (zdrada, przemoc, uzależnienie od hazardu itp.), gdy przeprosi zakochaną w nim kobietę, ma niemal 99% szans na wybaczenie i na to, że ona więcej mu nie wypomni zaistniałej sytuacji, jeśli ta oczywiście się nie powtórzy. Szkoda, że niektórych facetów ogranicza strach.

Jak mężczyźni psują dobre wrażenie

Nigdy nie pojmę, dlaczego facet, który podoba się kobiecie z wyglądu i charakteru, nagle robi coś tak głupiego, jak uprawianie męskich gierek. Jeśli ktoś ma 100 punktów na 100 możliwych, a nagle zaczyna testować cierpliwość i wyrozumiałość kobiety, to psuje swoją świetną sytuację. Żeby sprawdzić poziom jej zainteresowania można zrobić różne rzeczy, począwszy od uważnej obserwacji jej zachowania na spotkaniach, poprzez zapraszanie w różne miejsca, złapanie za rękę, prośbę o pomoc, a na pocałunku skończywszy. Po co zatem wybierać najgorszą z możliwych opcji, czyli męskie gierki i prowokowanie różnych zachowań? 

PS A Was jakie zachowania mężczyzn doprowadzają do szału, ponieważ są dla Was zupełnie niezrozumiałe? A może faceci z Waszego otoczenia nie są tak skomplikowani jak moi kumple?