Trochę prywaty...

Od tygodnia dręczy mnie chandra. Odkąd złożyłam pracę magisterską w dziekanacie, czuję, że kończy się pewien etap, który przez wielu jest utożsamiany z młodością. Pojawiła się pustka, której się nie spodziewałam.

Początkowo wizja zakończenia edukacji poprawiała mi nastrój. Po tylu latach wysiłku intelektualnego i walki o dobre rezultaty, dopadło mnie zmęczenie. Jednak z czasem uświadomiłam sobie, że okres, który dobiega końca, miał wiele zalet.

Opracowując pytania z przebiegu studiów, często zatrzymuję się przy wspomnieniach. Wiem, że będzie mi brakowało ludzi, z którymi spędziłam ostatnie lata. W mojej grupie zawsze panowała życzliwa, ciepła atmosfera, dzięki której czułam się swobodnie. Wiele osób tęskni za znajomymi z liceum, ja czuję się związana z kolegami, z którymi miareczkowałam i pipetowałam;) Nasze uczelniane relacje przeniosły się do sfery prywatnej. Liczne imprezy urodzinowe i parapetówki przejdą do historii;)

Studia stanowią swoisty pomost pomiędzy czasami beztroski a dorosłym życiem. W tym czasie zdobywamy pierwsze doświadczenie zawodowe, ale zawsze potrafimy wygospodarować czas na piwo ze znajomymi.

Kiedy myślę o przyszłości, pojawiają się liczne obawy. Nie wiem, czy za kilka lat doczekam się stabilizacji, która umożliwi mi założenie rodziny.

Kiedy kilka miesięcy temu słyszałam o syndromie końca studiów, nie przypuszczałam, że wraz z nadejściem czerwca, przepełni mnie życiowy pesymizm. Kiedy kończyłam liceum, nie czułam żalu. Wiedziałam, że taka jest kolej rzeczy i należy się z tym pogodzić. Tym razem sytuacja wygląda inaczej.

PS Jak poradziliście sobie z syndromem końca studiów? A może ten stan jest Wam obcy? Mam nadzieję, że wybaczycie mi wisielczy nastrój i notkę o nietypowej tematyce.

karminowe.usta