Pożegnanie mojego małego przyjaciela...

Dziś ano straciłam swojego przyjaciela. Był moim rówieśnikiem. Kiedy uczęszczałam do przedszkola, przywędrowały do mnie dwie nimfy. Moja ciocia postanowiła pozbyć się papug, ponieważ nie mogła znieść wydawanych przez nie odgłosów. Początkowo zaprzyjaźniłam się z Kasią. Była bardziej towarzyska i chętnie wchodziła na ręce. Niestety, po roku musiałam się z nią pożegnać. Podczas znoszenia jaj musiało dojść do uszkodzenia organów wewnętrznych. Wówczas Piotruś stanął na wysokości zadania i całe dnie spędzał w budce. Wysiedział wszystkie jaja, po czym wykarmił potomstwo. Warto podkreślić, iż w przypadku nimf ojciec również wykazuje zdolność do wydzielania mleczka.

Piotruś początkowo był dziki. Nieufnie podchodził do ludzi, a swój lęk maskował agresją. Wymieniając wodę, trzeba było uważać na palce. Ja i tak miałam sporo szczęścia, ponieważ zawsze kończyło się na delikatnym muśnięciu. Mój tata parokrotnie doczekał się głębokiej rany. Aczkolwiek oswajanie przyniosło oczekiwane rezultaty. Piotruś zaufał nam do tego stopnia, że w pewnym momencie zaczął domagać się pieszczot. Sam wchodził na rękę. Jednak najbardziej upodobał sobie zagłębienie między szyją a brodą. Za każdym razem, gdy go przytulałam, moje ciało wypełniał spokój. Kontakty ze zwierzętami pełnią rolę swoistego wentylu bezpieczeństwa.

Jego pomarańczowe policzki i żółto-zielona czuprynka witały mnie zawsze po przebudzeniu. W tym miejscu warto zaznaczyć, iż papugi wybierają sobie właściciela i pozostają mu wierne. Gdy ich „przywódca” wyjeżdża, nierzadko popadają w depresję, co objawia się wyrywaniem piór i autoagresją. Swojego właściciela rozpoznają po krokach, głosie. Piotruś bardzo często wiedział, że wróciłam do domu, zanim zdążyłam wejść do pokoju, w którym znajdowała się jego klatka. Gdy próg mieszkania przekraczała mama, reagował zupełnie inaczej.

Piotruś miał słabość do czerni. Nierzadko domagał się włączenia laptopa. Przyzwyczaił się, że czarne pudło stoi na biurku nieopodal okna. Gdy znikało, rozpoczynał protesty. Pokrzykiwał, wskazując dziobem na puste biurko. Lubił również mój czarny płaszcz i spodnie. Gdy miałam je na sobie, potrafił do nich przemawiać;)

Papugi należą do niezwykle towarzyskich zwierząt. Piotruś nauczył się artykułować moje imię. Za każdym razem, gdy opuszczałam pokój, w którym znajdowała się klatka, wołał mnie. Na początku spokojnie, jednak gdy jego oczekiwania nie zostały spełnione, robił się coraz bardziej nerwowy, co objawiało się dodaniem końcówki „la” do mojego imienia.

Piotruś upodobał sobie folk. Gdy z głośników laptopa pobrzmiewał Enej, moja papuga przystępowała do śpiewów i tańców. W to niewielkie ciało wstępowała ogromna energia. Podobnie reagował na sygnał karetek i policyjnych radiowozów.

Zwierzęta potrafią doskonale rozpoznać nastrój właściciela. Moja papuga towarzyszyła mi na różnych etapach mojego życia. Gdy ogarniały mnie czarne myśli, Piotruś to wyczuwał i biegał wzdłuż drzwiczek klatki. Brałam go wówczas na ręce i głaskałam. Dzięki tym prostym czynnościom odzyskiwałam wewnętrzną równowagę.

Śpiew Piotrusia codziennie wyrywał mnie ze snu. Przyzwyczaiłam się do tej nietypowej formy pobudki. Ten dzień rozpoczął się normalnie. Obudziły mnie papuzie trele. Gdy wyszłam z łazienki, zobaczyłam, że z moim przyjacielem dzieje się coś niedobrego. Nie zdążyłam wybrać numeru do weterynarza, gdy odszedł. Jego śmierć była niespodziewana. Przez te wszystkie lata zdążyłam się zżyć z tą niewielką nimfą. Teraz będzie mi jej bardzo brakowało...

karminowe.usta