"Moja skóra jest najgorsza na świecie..."

Do napisania niniejszej notki zainspirował mnie post Italiany. Mogłoby się wydawać, iż w dzisiejszych czasach nie istnieją tematy tabu. Podczas castingów do reality show nie brakuje chętnych. Gwiazdy zaproszone do programów telewizyjnych opisują szczegóły swojego życia seksualnego. Jednakże wciąż istnieją problemy, o których wstydzimy się rozmawiać. Dzisiaj pragnę poruszyć dość trudny temat. Być może opis moich doświadczeń okaże się dla kogoś pomocny.

Jako nastolatka często narzekałam na swoją skórę. Z perspektywy czasu widzę, że nie miałam do tego żadnych podstaw. Moim jedynym problemem był nadmierny blask w strefie T. Ot, „zalety” posiadania cery mieszanej. W czasach gimnazjum i liceum nad tym problemem można było bardzo łatwo zapanować. Transparentny puder Rimmela świetnie sobie radził z wydzielanym sebum. Będąc nastolatką, nie uskarżałam się na pryszcze. Moja cera stanowiła gładką powierzchnię. Problem pojawił się pod koniec III roku studiów. Wszystko zaczęło się od pewnego dermokosmetyku. Zanim założyłam bloga, nie interesowałam się ich składem. Zakładałam, że jeśli jakiś krem jest przeznaczony do cery mieszanej i tłustej, to nie powinien zawierać składników komedogennych. Moje „optymistyczne” nastawienie potęgował fakt, iż miałam do czynienia z kosmetykiem aptecznym, który teoretycznie powinien wykazywać właściwości lecznicze. Niestety, za naiwność przyszło mi gorzko zapłacić. Podczas stosowania tego kremu, dorobiłam się „cudownej” kaszki. Podskórne gulki rozpanoszyły się w całej strefie T, przy czym najbardziej upodobały sobie podbródek. Gdy spojrzałam na skład kremu, na drugim miejscu dostrzegłam parafinę. Dalej nie było lepiej. W preparacie przeznaczonym do cery mieszanej i tłustej wręcz roiło się od substancji komedogennych. Pretensje mogę mieć tylko do siebie, ponieważ powinnam zachować czujność i sprawdzić skład kremu przed jego zakupem. Wszak cera każdego z nas inaczej reaguje na te same składniki.

Kaszka okazała się dla mnie trudnym przeciwnikiem. Nie pomagały kolejne maści. W tym czasie moja samoocena spadła do zera. W końcu zdecydowałam się na kurację z wykorzystaniem kwasów. Po 5 miesiącach moje grudki w końcu zniknęły. Przez kilka tygodni mogłam cieszyć się nieskazitelną cerą. Kwasy rozprawiły się również z przebarwieniami. Niestety, moja radość nie trwała długo. Po kilku tygodniach pojawiły się nowe niedoskonałości, na szczęście pojedyncze. Tym razem wystarczyły tradycyjne metody. Pryszcze znikały po kilku dniach. Wraz z nadejściem wiosny, na mojej twarzy pojawiły się kolejne przebarwienia. Niestety, ponowna kuracja z wykorzystaniem kwasu glikolowego nie przyniosła oczekiwanych rezultatów.

Na początku bardzo przeżywałam swoje problemy z cerą. Uważałam, że jeśli ktoś zanadto przygląda się mi na ulicy, to na pewno liczy moje pryszcze, przebarwienia i popękane naczynka. W związku z tym, iż niektóre osoby kpią z problemów skórnych, byłam przekonana, że otoczenie uważa mnie za flejtucha, który nie potrafi o siebie zadbać, dlatego boryka się z kaszką. Wszak na forach internetowych nie brakuje wpisów: „Blogerka x ma taką kaszkę na policzkach, powinna wreszcie kupić sobie porządny peeling i coś z tym zrobić, a nie pokazywać ludziom w takim stanie”. Wykształcenie, niestety, nie gwarantuje, że dany osobnik dysponuje pokładami empatii i potrafi zrozumieć problem, z którego się naśmiewa. Gdyby dobry peeling mechaniczny leczył z niedoskonałości, to dermatolodzy już dawno zasililiby szereg bezrobotnych.

W czasach, gdy moja skórze daleko było do ideału, na każde śmiechy chichy, z którymi spotykałam się na ulicy, reagowałam alergicznie. Uważałam, iż mijane przeze mnie nastolatki, mają niezły ubaw z mojej kaszki. Wówczas uważałam, że mam najgorszą cerę na świecie. Chciałam założyć torbę na głowę. Idealizowałam wówczas cerę kobiet z mojego otoczenia. W moich oczach każda koleżanka, nawet ta lecząca trądzik, wyglądała o wiele lepiej, ponieważ jej pryszcze zaczynały się wchłaniać, a moje krosty pozostawały niewzruszone. W tamtym okresie próbowałam wszystkiego. Cudownych maści, żeli, tabletek. Niestety, nic nie pomagało. W końcu udało mi się uporać z cerą, gdy sięgnęłam po kwasy. Od tamtej pory nie uskarżam się na masowy wysyp niedoskonałości. Owszem, na mojej twarzy pojawiają się pojedyncze pryszcze, ale po paru dniach znikają.

W końcu udało mi się zaakceptować swoją cerę. Myślę, że każda kobieta na początku bardzo przeżywa problemy skórne. Z czasem nabieramy pewności siebie i akceptujemy cerę taką, jaką jest. Niestety, nie wszyscy mają tyle szczęścia i kolejne wykwity pryszczy powodują u nich depresję. Ja miałam dużo szczęścia. Bliscy i znajomi motywowali mnie do walki, w końcu udało mi się rozprawić z problemem. Kaszka zniknęła. Nie przejmuję się już pojedynczymi pryszczami czy popękanymi naczynkami. Zaczęłam przyglądać się kobietom z mojego otoczenia i widzę, że wiele z nich ma gorsze dni, kiedy ich skóra wymaga większego krycia. Niektóre koleżanki borykają się z trądzikiem, mimo to wcześniej nie zwróciłam na to uwagi. Dopóki nie miałam problemów z niedoskonałościami, nie dostrzegałam problemów dermatologicznych innych kobiet. Wbrew pozorom otoczenie nie wylicza nam pryszczy, aczkolwiek problem jest na tyle krępujący, że wywołuje uczucie dyskomfortu.

Moja bolesna przygoda nauczyła mnie, że podczas zakupu kosmetyków należy zwracać uwagę na skład i kierować się preferencjami skóry. Nie istnieje „bezpieczny” krem. Ten sam produkt okaże się u jednych strzałem w dziesiątkę, u drugich zaś może powodować wysyp niedoskonałości. Te trudne chwile sprawiły, że zwracam uwagę na to, co jem. Po wykonanym makijażu przystępuję do mycia pędzli. Mam nadzieję, że nigdy więcej nie będę musiała zmagać się z problemem wysypu niedoskonałości. Z pojedynczymi „nieprzyjaciółmi” rozprawiam się w ciągu kilku dni...

karminowe.usta