Koronawirus w Polsce

Dzisiaj nietypowy wpis, bo o koronawirusie. Od kilku dni nie wychodzę z szoku, jak dramatycznie może się zmienić nasze codzienne życie. Jestem przyzwyczajona do wygodnego życia. Przez koronawirusa po raz pierwszy w życiu doświadczyłam stanu, że może czegoś brakować w sklepie. Pomijając ekologiczne płatki kukurydziane, które szybko schodzą w osiedlowym sklepie ze zdrową żywnością, to zawsze wszystko miałam na wyciągnięcie ręki. Obok domu mam galerię handlową, w której jest wiele znanych marek. Ostatnio, jak urwał mi się pasek od torebki, weszłam do sklepu i po chwili wyszłam z nową. Dlatego czuję się wyjątkowo zagubiona, gdy wchodzę do Lidla i widzę, że nie ma ani jednego kartonu mleka, gdzieś wywiało mąkę pełnoziarnistą, a w Rossmannie na próżno szukać mydła. Osobiście nie robię zapasów żywności, bo uważam, że nie jest to potrzebne. Po prostu chcę kupić konkretną rzecz – mleko do śniadania, mydło do łazienki czy mąkę do pizzy, a tego nie ma. Dla mnie to ogromny szok, bo zawsze miałam wszystko, czego potrzebowałam w pierwszym, lepszym sklepie.

Źródło: Pixabay.com

Przeraża mnie fakt, jak życie na mieście zamiera. Zawsze chętnie wychodziłam do kina, teatru, na koncert czy imprezę. Teraz wszystko jest pozamykane i słusznie, tutaj muszę przyznać rację rządowi, bo tylko tak można ograniczyć epidemię. Jednak jako osoba, która nigdy nie umiała usiedzieć w miejscu, lubiła, gdy wokół dużo się dzieje, przeżywam ogromny szok. Jest mi z tego powodu bardzo smutno. Najgorsze, że nie wiadomo, kiedy wrócimy do normalnego życia, za którym tak bardzo tęsknię, a to dopiero początek obostrzeń. Zdaję sobie sprawę, że są potrzebne, ale jeszcze kilka dni temu doskonale bawiłam się ze znajomymi na mieście, dlatego trudno mi w to uwierzyć. Czuję się, jakby ktoś wysłał mnie w kosmos, którego nie znam.

Uwielbiam jeść na mieście. Moją małą świecką tradycją są wypady na obiad z przyjaciółmi. Zawsze po pracy na nie pędziłam, bo mogłam miło spędzić czas i nie musiałam gotować, czego nie cierpię. Uwielbiałam odkrywać nowe restauracje. Na razie punkty gastronomiczne jeszcze działają, ale kto wie, kiedy zostaną zamknięte.

Bardzo smutno zrobiło mi się dzisiaj, gdy usłyszałam, że zmarła pacjentka z Poznania. Była w wieku mojej mamy. Najgorsze jest to, że w przeciwieństwie do wielu osób na oddziałach zakaźnych, nie ściągnęła na siebie problemu przez własną głupotę, bo nigdzie nie wyjeżdżała. Widywała się z kobietą, która wróciła z Włoch i miała katar.

Na szczęście pozostały nam spacery, pogoda ostatnio dopisuje, więc można wyskoczyć z najbliższymi przyjaciółmi gdzieś nad rzekę, aby pogadać i pożartować. Lubię spacerować i zasadniczo wyszło mi to na dobre, bo ostatnio chodziłam do pracy pieszo. Długo korzystałam z autobusów, ale od czasu ogłoszenia przypadków koronawirusa we Wrocławiu, stwierdziłam, że nie ma sensu ryzykować i po prostu nie wykupiłam miesięcznego. Jednak ostatnio przyszło mi pracować zdalnie. Mam to szczęście, że mogę sobie na to pozwolić. Przynajmniej nie będzie groziła mi nuda czy brak normalnej pensji:)

Ale tym, co najbardziej mnie wkurza, jest głupota ludzka. Niektórych chyba trzeba zacząć za nią karać, bo bez konsekwencji nie nauczą się odpowiedzialności. W moim województwie pierwszy przypadek zakażenia koronawirusem to lekarz, który był na nartach we Włoszech, a po powrocie beztrosko wrócił sobie do pracy. Jest anestezjologiem, więc asystował przy wielu operacjach. Jego dzieci, które są w wieku szkolnym, po powrocie z zagranicy chodziły do szkół. W szpitalu pojawiły się braki personalne, bo część pracowników jest poddana kwarantannie ze względu na ryzyko zakażenia. Moja przyjaciółka poinformowała mnie, że lekarz, z którym ma do czynienia w swojej pracy, też był we Włoszech i normalnie przyjmuje pacjentów. Jedna koleżanka wspominała, że właścicielka jednego z salonów kosmetycznych w mieście też była we Włoszech i normalnie przyjmuje klientki. Zresztą co ja się dziwię, ryba psuje się od głowy. Skoro marszałek Senatu też pojechał do Włoch, a przecież jest lekarzem i powinien mieć większą świadomość zagrożenia, to czego tu się spodziewać?

Wkurza mnie fakt, że przez grupę osób, którym zachciało się nart czy też imprez karnawałowych, teraz mamy taką dramatyczną sytuację. Ten wirus nie pojawił się nagle, od dawna trąbiono, żeby nie podróżować do Włoch, Niemiec czy Hiszpanii, ale przecież trzeba mieć śnieg, poszusować na nartach, skorzystać z karnawału. Po powrocie te osoby też nie odczekały 2 tygodni w domu, tylko od razu ruszyły do pracy i szkół. W rezultacie powstał cały łańcuszek powiązań. Dziwię się, że każdy kraj boi się zdecydowanych kroków. Epidemia nie ustanie, dopóki każdy będzie mógł latać, gdzie zechce i nie będzie musiał przechodzić obowiązkowej kwarantanny po powrocie. W interesie nas wszystkich leży zamknięcie granic poza pewnymi wyjątkami, vide transport surowców i towarów. Wyłapanie wszystkich potencjalnych nosicieli poprzez poddanie testom przesiewowym wszystkich, którzy w ostatnim czasie przebywali za granicą. Tutaj nie chodzi o piętnowanie kogokolwiek, tylko o dobro społeczne i powrót do normalności. Wszyscy z zaskoczeniem patrzą dziś na Trumpa, jednak to, co zrobił, to bardziej pokazówka niż działanie, które uchroni Amerykanów przed koronawirusem. Chciał w ten sposób okazać wyższość Unii Europejskiej. Ale zezwalając na swobodny przepływ ludności z Wielkiej Brytanii, nie zwalcza koronawirusa, bo w tym kraju także mają ogromny problem z tym patogenem. Zamknięcie granic nie jest niczym przyjemnym, ale wydaje się rozwiązaniem skutecznym. Zakończy się przypływ nowych potencjalnych nosicieli. Dotychczasowi będą mogli być wykryci i poddani izolacji aż do wyzdrowienia. Jeśli tego się nie zrobi, to podejrzewam, że jeszcze długo będziemy siedzieć zabunkrowani w biurach oraz domach, zamiast korzystać z uroków nadchodzącej wiosny i lata. Osobiście uważam, że zamknięcie granic na pewien okres jest mniejszym złem od wielomiesięcznej epidemii, siedzenia w domu i załamania gospodarki. Straci na nim branża turystyczna, ale na obecnej sytuacji tracimy wszyscy. Rządowi zawsze łatwiej będzie pomóc kilku branżom niż borykać się z totalnym załamaniem gospodarki.

Na razie nie zamierzam panikować, nie robię zapasów żywności, wychodzę z domu na świeże powietrze i zakupy. Nie unikam przyjaciół, bo to rozsądni ludzie, którzy w ostatnim czasie nigdzie nie wyjeżdżali, a gdy źle się czują, to odwołują spotkanie, a nie latają zakatarzeni po wszystkich miejscach publicznych. Często myję ręce, noszę ze sobą płyn do dezynfekcji na wypadek sytuacji, gdy nie będę miała dostępu do toalety. Staram się robić zakupy w galerii handlowej a nie w mniejszych sklepach, bo jest w nich mniejsze zagęszczenie klienta na metr kwadratowy, poza tym galeria obok mojego domu ozonuje powietrze, często dezynfekuje różnego rodzaju powierzchnie, ma bardzo higienicznie zaprojektowane łazienki, w których po umyciu rąk niczego się nie dotyka. Czuję się w niej naprawdę bezpiecznie i bez obaw wchodzę do sklepów odzieżowych czy perfumerii. Z przyjaciółmi umawiam się na spacery, bo unikamy wówczas dużych skupisk ludności, a przy okazji wzmacniamy swoją odporność poprzez ruch na świeżym powietrzu.