Sekrety Julii –Anna Płowiec

Anna Płowiec zadebiutowała na rynku literackim w zeszłym roku. Miałam okazję przeczytać jej pierwszą powieść, która zachwyciła mnie emocjami, które płynęły z każdej strony. Sekrety Julii zostały przedstawione jako powieść poświęcona walce o miłość. Bardzo lubię czytać o kobietach, które są zdeterminowane, gdy spotkają tego jedynego. Czy Sekrety Julii spełniły nadzieje pokładane w tej książce?

Na początku poznajemy historię Alicji, która zmaga się z ogromnym cierpieniem. W krótkim czasie pochowała męża i matkę. Jedynym jasnym punktem w jej życiu jest córka Kasia. Niestety, dziewczynka bardzo przeżywa śmierć bliskich osób. Nie chce nic jeść, ponieważ uważa, że tylko babcia robiła wyjątkowe naleśniki, a wszystkie inne są po prostu zwyczajne. Alicja w trudnych chwilach może liczyć na wsparcie swojej przyjaciółki, Danki. To właśnie ona namawia kobietę do zrobienia porządków w dawnym pokoju matki. W rezultacie Alicja trafia na listy adresowane do Julii.

Korespondencja odkrywa przed Alicją wiele rodzinnych sekretów. Cofamy się do czasów PRL-u, w których to przyszło żyć młodej Julii. Jest ona szczęśliwą kobietą, która potrafi stawiać granice. Podczas jednej z górskich wędrówek spotyka mężczyznę o niezwykle pięknych oczach, których nie sposób zapomnieć. To właśnie ten przystojny chłopak sprawia, że Julia odkrywa, jak to jest żyć pełną piersią. Jednak, czy uczucie, które zrodziło się między młodymi ludźmi, przetrwa próbę czasu?

Sekrety Julii to pełna ciepła opowieść o miłości, rodzinie, śmierci najbliższych i stawianiu czoła przeciwnościom losu. To też historia kobiet, które nie boją się podążać drogą własnych marzeń, nawet jeśli przyjdzie im za to zapłacić wysoką cenę. Dawno żadna książka nie wzbudziła we mnie tylu emocji co Sekrety Julii. Anna Płowiec wzrusza mnie do łez każdą swoją powieścią. To kolejna historia, która pokazuje, że choć z dnia na dzień wszystko może się zmienić, musimy pielęgnować w sobie umiejętność cieszenia się każdą chwilą. W końcu nic nie trwa wiecznie i lepiej żałować rzeczy, które się zrobiło niż tych, na zrobienie których zwyczajnie zabrakło nam odwagi.